جدا شدن کودک یکساله از والدین

خداحافظی و جدا شدن از فرد مورد علاقه سخت است. تفاوتی ندارد که شما کودک یکساله ای باشید یا یک فرد بزرگسال . همراه با جداشدن از افرادی که به آنان وابستگی عاطفی دارید به شما احساس غم و اندوه دست می دهد حتی اگر بدانید مجددا آنان را خواهید دید.
ولی ما به عنوان بزرگسال این واقعیت را می دانیم که افراد مورد علاقه ما حتی هنگامی که نمیتوانیم آنان را ببینیم به زندگی خود ادامه می دهند. همین امر سبب میشود تا بتوانیم احساساتمان را مهار و کنترل کنیم.
اما کودک یکساله هنگامی که والدینش را در مقابل دیدگان خود ندارد دارای قدرت کافی برای حصول اطمینان از محل حضور آنها نیست. او فقط می آموزد که پدر و مادرش واقعا ناپدید نشده اند.
با نزدیک شدن او به دوسالگی توانایی به خاطر آوردن آنها را می یابد و کارهایی را که به اتفاق والدینش انجام می دهد به دنیای بازی تخیلی خود وارد میکند ، اما توانایی درک او از اینکه جدا شدن همان از دست دادن همیشگی نیست هنوز بسیار شکننده است.
یکی از کارهایی که شما و کودکتان باید در آن مهارت پیدا کنید آموختن خداحافظی با یکدیگر است. لازم است شما و کودکتان بیاموزید چگونه احساس ناراحتی و غم کنید ، چگونه با احساس غمگین بودن کنار بیایید و سپس دوباره به یکدیگر ملحق شوید.
بعضی والدین به این گمان که جدایی ممکن است برای کودک یکساله سخت باشد جدا شدن و ترک کردن کودکشان را تا بزرگ تر شدن او کاملا به تاخیر می اندازد. این انتخاب در شرایط بسیاری از والدین یک انتخاب واقع گرایانه نیست اما در صورت اتخاذ چنین تصمیمی باز هم لازم است چگونگی جدایی را به کودکتان آموزش دهید.
بعضی کودکان چه در دوران نوزادی و چه در زمانی که در مهد کودک و کودکستان به سر می برند برای آموختن خداحافظی به زمان و کمک نیاز دارند.
اگر برای شناخت فردی که در غیاب شما از کودکتان پرستاری و مراقبت می نماید فرصت کافی به کودک دهید به او کمک میکنید هنگامی که حضور ندارید احساس امنیت خاطر کند. همان طور که در کلیدهای مربوط به خلق و خو میخوانید کودکان در چگونگی قبول تجربه های جدید و هماهنگ شدن با تغییر با یکدیگر تفاوت دارند.
یک کودک هجده ماهه ممکن است بعد از یک ساعت بازی با پرستار با او انس بگیرد و کودک دیگری در همین سن تا زمانی که چندین بار با پرستار ملاقات و بازی نکند ممکن است تحت فشار روانی قرار بگیرد.
این واکنش های متفاوت به معنای این نیست که یک کودک کمتر به والدینش وابسته و دلبسته است یا کودک دیگری از جدایی بیشتر میترسد.تطبیق پذیری کودکان برای هماهنگی با محیط با یکدیگر کاملا متفاوت است. والدین عزیز حتما بایستی در ضمن برنامه ریزی برای جدا شدن از کودک دلبند خود به این تفاوت ها احترام بگذارند.
اگر به نظر می رسد یکساله تان تحت فشار روانی زیادی است یا به تجربه می دانید به تدریج با تغییر هماهنگ میشود اولین غیبت خود را کوتاه کنید. گرچه کودک هرگاه محل را ترک کنید غمگین میشود ولی با هر بار مراجعت می آموزد شما برخواهید گشت.
چنانچه جدایی از والدین برای کودکی بسیار سخت باشد بهتر است برای نگهداری او پرستاری بیابید که بتواند چندین بار در هفته و هر بار به مدت کوتاهی به منزل شما بیاید. بعد از چندین هفته کودک دیرانس مراقب خود را بهتر می پذیرد و شما میتوانید زمان غیبت خود را طولانی تر کرده و برنامه انعطاف پذیرتری تنظیم کنید.
اگر کودک یکساله تان در محله دیگر در مهد کودک نگهداری میشود در صورت نقل و انتقال تدریجی جدایی از شما برای او آسان تر خواهد بود. در اولین روز جا به جایی میتوانید تمام وقت با کودکتان باشید ولی در روزهای بعد بخشی از زمانی را که او آنجاست حضور پیدا کنید.
به تدریج ساعاتی را که در کنار او نیستید افزایش دهید. این تطابق تدریجی برای اغلب کودکان مفید است اما کلیه پرستاران و مراقبین کودک در این مورد از والدین حمایت نمی کنند. در مواردی به والدین توصیه میکنند محل را به سرعت ترک کنند و اجازه دهند پرستار با اشکهای کودک کنار بیاید.
آنان این روش را برای کودک مفیدتر می دانند. در هر حال اگر یکساله ای احساس نکند پدر یا مادرش با مهد او در ارتباط هستند حتی ممکن است احساس تنهایی بیشتری بکند. سعی کنید پرستاری پیدا کنید که بتواند در تنظیم برنامه های دقیق در مورد نیازهای کودک به تغییر تدریجی به شما کمک کند.
اگر احساس میکنید به همان اندازه که کودک از ترک شما ناراحت و غمگین میشود شما نیز از ترک کودک یکساله تان ناراحت میشوید تعجب نکنید رشته های الفت و وابستگی قوی هستند.
گاهی والدین مدت کوتاهی بعد از ترک منزل یا مهد کودک دوباره به آنجا برمیگردند و متوجه نمی شود و از آن ناخوشایندتر برای والدین هنگامی است که پس از غیبت چند ساعته با کج خلقی شدید کودک مواجه میشوند.
این واکنش ها میتوانند برای والدین بسیار ناراحت کننده باشند اما انعکاسی از نیاز کودک به جا به جایی پدر و مادر با پرستاران و مربیان به روش خاص خود او هستند. کودک برای اثبات استقلال خود به شورش و طغیان در مقابل پرستارش نیازی ندارد.
او همچنین در مقابل پرستارش به خاطر ترک کردن او به گونه ای که ممکن است از پدر و مادر ناراحت شود احساس عصبانیت نخواهد کرد. بنابراین در هنگام ورود پدر یا مادر ممکن است تمام احساسات درهم و مغشوش کودک یکساله به روش های گوناگونی آزاد شوند.
در صورتی که انتظار نداشته باشید دیدار مجددتان با شادی و مسرت صورت بگیرد خواهید توانست با روش کودکتان برای ورود مجدد به زندگیش هماهنگ شوید.
بعد از یک جدایی بهترین راه دیدار دوباره ی کودکتان توجه کامل به اوست. این موضوع برای والدین شاغل به معنی آمدن به منزل و نادیده گرفتن نامه های رسیده ، پیام های تلفنی و لزوم آماده سازی شام است.
والدین کودکان خردسال به کرات اظهار داشته اند اگر پس از ورود به منزل بلافاصله به مدت 15 دقیقه با کودک بازی یا او را ناز و نوازش کنند کودک آرامش لازمه را پیدا می کند و میتواند اجازه دهد والدین نیز آرامش بیابند.
اگر به جدایی ها به عنوان یک امر لازم ولی در عین حال تجربه ای سخت برای والدین و نیز کودک بنگرید خواهید توانست به جنبه های مثبتی که شما را مدتی از هم دور نگه می دارد توجه کنید.
لزومی ندارد احساس کنید ترک فرزندتان به این خاطر است که زمانی برای کار یا برای خود داشته باشید. فرزند شما نیز از داشتن فرصت هایی برای ایجاد روابط جدید سود خواهد برد.زندگی کودک یکساله با آشنا شدن با سایر بزرگسالان دوست داشتنی و داشتن انگیزه برای تجربه های جدید ، گسترش و توسعه می یابد.
اگر به کودکتان کمک کنید و برای آموختن موفقیت آمیز جدایی وقت صرف کنید بنیان خوبی برای احساس امنیت در هنگام خداحافظی با او بنا نهاده اید.

منبع : کتاب کلیدهای رفتار با کودک یکساله