بسیاری از پدر و مادرها، کودکانشان را خودشان به مدرسه می رسانند. در این حالت یک اتفاق می تواند رخ بدهد و حتی بعد از مدتی به یک روال معمول تبدیل شود: کاهلی پدر و مادر و در نتیجه تأخیر کودک در رسیدن به مدرسه .
وقتی با تأخیر حرکت می کنید یا حساب ترافیک را نمی کنید و در نتیجه دیر به مدرسه می رسید، در تمام این مدت، چشم کودکتان به ساعت است و تمام طول مسیر را در حالت استرس طی می کند .
وقتی شما او را مقابل در مدرسه پیاده می کنید، کارتان را تمام شده می پندارید در حالی که کودکتان در آن لحظات در اوج استرس است زیرا با تاخیر وارد مدرسه شده است. البته دیگر مثل قدیم ها، خبری از تنبیه بدنی و برخوردهای آنچنانی نیست ولی برای کودکان و نوجوانان چیزی بدتر از تحقیر شدن نیست. شاید این جمله خانم یا آقای معلم که "به به ! چه عجب رسیدی!" یا " تو هم که باز دیر کردی" ، برای بزرگ ترها چندان سنگین نباشد ولی برای بچه ها، بسیار شکننده است و دانش آموز احساس حقارت می کند. این حس وقتی تشدید می شود که دانش آموز همان گونه که دارد حرف معلم را می شنود زیر چشمی نگاهی به همکلاسی هایش دارد و در دلش غوغاست که آنان اکنون در دل خود چه می گویند .
بعضی از مدارس هم از سیستم کسر امتیاز برای دانش آموزان استفاده می کنند و دانش آموزی که با تأخیر وارد می شود در همان اول صبح احساس می‌کند که چیزی را باخته است .
دانش آموزی که از دقایق قبل از حرکت در خانه مدام می گوید "دیر شد" و بعد همه مسیر را با استرس طی می کند و سپس در همان لحظات اولیه ورود به مدرسه با اضطراب مضاعف مواجه می شود، حتما نمی تواند تمام توانمندی هایش را برای یادگیری به کار ببندد و در نتیجه آرام آرام دچار افت تحصیلی می شود و بدتر از آن، استرس، در وجودش نهادینه می‌شود .
جالب اینجاست که خیلی از مشاوران و روان‌شناسان نیز ممکن است در مراجعات احتمالی به نزدشان، نتوانند تشخیص دهند که علت استرس دائمی و افت تحصیلی دانش آموز چیست .
بنابراین، اگر خودتان کودکتان را به مدرسه می برید، تنبلی نکنید و از فردا، ساعت‌تان را برای نیم ساعت زودتر کوک کنید. اگر هم فرزندتان خودش به مدرسه می رود یا با سرویس راهی می شود، حتما کمی زودتر از موعد مقرر آماده‌اش کنید تا او روز خود را یا استرس شروع نکند .
این نکته بسیار ساده ای است اما اجرای آن، اثر شگفت انگیزی در تقویت روحیه فرزندتان دارد .
