تحقیقات نشان داده است والدینی که کودکشان را در آغوش می گیرند و با کودک خود از طریق بدنی و فیزیکی رابطه برقرار می کنند، کمتر دچار خشم و غضب می گردند. در بعضی از خانواده ها که بعد از دوران شیرخواری، کودک خود را در آغوش نمی گیرند و با او بازی های فیزیکی و بدنی انجام نمی دهند، به تدریج تماس بدنی بین پدر و مادر و کودک کاهش می یابد و فرزند در سن بلوغ به طور طبیعی از پدر و مادر خود دور می گردد.
اگر در آغوش گرفتن و بازی بدنی با کودک انجام نگیرد، مواد شیمیایی در بدن کودک ترشح نخواهد شد و به تدریج ارتباط عاطفی بین پدر و مادر و کودک ضعیف می گردد. هنگامی که در آغوش گرفتن و تماس بدنی بین پدر و مادر و کودک قطع شود، اگر به طور اتفاقی پدر و مادر بخواهند کودک را در بغل بگیرند، ممکن است کودک مقاومت کند و اجازه ندهد که او را بغل کنند. کودکانی که از بغل گرفتن و در آغوش بودن محروم بوده اند، احساس می کنند بدن آن ها برای دیگران ارزشی ندارد .بعضی از محققین سیگار کشیدن و، اختلال در غذا خوردن و مصرف دارو و الکل را در دوران بلوغ ، نتیجه محروم بودن کودک از در آغوش گرفتن، نداشتن رابطه بدنی در دوران کودکی و بازی نکردن پدر و مادر با کودک می دانند.
لحظات پر احساس و عمیق رابطه بین مادر و کودک
در هنگام برقرار شدن رابطه بین کودک و مادر، لحظات پر احساسی ایجاد می شود که هیچ چیز( مانند تلویزیون، بازی یا گفتگو کردن) در میان نیست و فقط رابطه عاطفی و احساسی بین کودک و مادر وجود دارد.به طور مثال ،کودک ناگهان می دود و در آغوش مادر قرار می گیرد و می گوید:«مامان من تو را دوست می دارم». مادر او را در بغل می گیرد و می فشارد و کودک با صدای بلند و از ته دل می خندد و در حالت بسیار لذت بخشی قرار می گیرد. این لحظات عمیق و شیرین دوران کودکی خود را برای دوستش نقل می کند و می گوید: «زمانی که من کوچک بودم، پدرم مرا در هوا پرتاب می کرد و هنگامی که گریه می کردم و می ترسیدم، مرا در بغل می گرفت و به من آرامش می داد».
کودکان، یادآور خوبی از لحظات وجود رابطه عمیق بین مادر و خود هستند. مثلا اگر شما در جمع شلوغی در حال گفت و گو و یا غذا خوردن باشید ، ناگهان می بینید که کودک شیرخوار شما چشم های خود را به شما می دوزد و لحظاتی رابطه شدید و عمیق با شما برقرار می کند و یادآور آن رابطه ها می گردد.اگر شما آماده باشید چنین لحظاتی را درک می کنید.
منبع:سایت الو دکتر
