سپردن مسئولیت به فرزندان

برای والدین به ویژه مادرانی که دو فرزند و بیشتر دارند کارهای منزل و نگهداری از فرزندان خیلی سنگین است. کارهای روزانه منزل مثل آشپزی ، شستن لباس و تمیز کردن خانه هر روز به ساعت ها وقت نیاز دارد.
کارهای خانه را میتوان هنگامی که بچه ها در خواب یا مشغول بازی هستند آسانتر انجام داد ؛ اما بهتر است انجام بعضی از آنها را به کودکان سپرد تا آنها از زمان طفولیت مسئولیت پذیر بار بیایند.
کودکان علاقه دارند از بزرگ تر ها تقلید کنند و کارهای جاری منزل را انجام دهند. پدر و مادر باید از این تمایل کودکان استفاده کنند و انجام کارهای منزل و کمک کردن به والدین را به عنوان یک ارزش به آنها یاد دهند.
حتی از یک کودک دو یا سه ساله میتوان هنگام شستن ظرف کمک گرفت. این کودک می تواند در خشک کردن ظرف ها و یا چیدن آنها در کابنیت به شما کمک کند. او میتواند لباس و ملافه را جمع آوری کند و در ماشین لباسشویی بریزد و در گردگیری و جمع کردن ذرات کوچک روی فرش به مادر یاری رساند.
البته شرکت دادن کودکان در کارهای منزل و تشویق آنها به پذیرش مسئولیت ها ، کار و مسئولیت مادر را کم نمی کند و گاهی ممکن است باعث زحمت بیشتر شود.
اما اگر فرزندان خود را از زمان طفولیت مسئولیت پذیر و با نظم و انضباط بارآورید خواهند توانست کارهای شخصی و تکالیف مدرسه را بهتر انجام دهند و زحمت زیادی برای والدین درست نکنند.
اولین قدم در تشویق کودکان برای قبول مسئولیت و انجام کارهای منزل آگاه ساختن آنها به ارزش همکاری است. وقتی کودک کار خوبی انجام می دهد و به شما کمک می کند او را تحسین و تشویق نمایید.
منتظر فرصت هایی باشید که او بدون درخواست از شما داوطلبانه به شما یا خواهر و برادرش کمک میکند. در این حال به او بگویید که از داشتن او احساس غرور و خوشحالی می کنید.
بهتر است برای فرزندان خود الگو یا سرمشقی تعیین کنید تا رفتار خود را با آن تطبیق دهند. اگر میخواهید در چیدن سفره یا میز غذاخوری کمک نمایند لباس هایشان را جمع کنند و در جالباسی بچیند ، شما نیز باید این نظم و ترتیب را رعایت کنید.
پدر خانواده باید برای نشان دادن ارزش همکاری به فرزندان خود با شرکت در انجام کارهای منزل به مادر کمک کند. این مدل سازی برای تربیت پسر خانواده خیلی موثر است . اگر کودک شاهد احترام پدر و مادر به یکدیگر باشد و مثلا ببیند که مادر به پدر احترام می گذارد ، به او تعارف می کند و با خوشرویی و مهربانی ورود او را به منزل خوش آمد می گوید یاد می گیرد با احترام به والدین خود از آنها پذیرایی کند.
والدین باید با گفتار خود نیز سرمشق خوبی برای فرزندان باشند. از بچه های کوچک نباید انتظار داشت که رفتار و گفتار خوب را به خودی خود یاد بگیرند. باید به آنها یاد داد که چگونه سینی یا بشقاب را با دو دست بگیرند یا شیر را در یک لیوان طوری خالی کنند که چیزی از آن بیرون نریزد.
والدین ضمن این آموزش ها به استعداد و قابلیت فرزندان خود پی می برند و آنچه را باید در راه تکامل و مهارت آنها بیاموزند می فهمند. با مشاهده توانایی ها و ناتوانی های آنها انتظارات خود را تعدیل میکنند. یک بچه کوچک میتواند قاشق و چنگال را از ماشین ظرفشویی بیرون آورد و بچه بزرگتر میتواند آنها را دسته بندی و مرتب کند.
بچه بزرگ در چیدن سفره و بچه کوچک در جمع و تمیز کردن آن پس از صرف غذا کمک میکند. نحوه انجام درست هر کار را باید همیشه به آنها نشان دهید و توقع نداشته باشید در زمان کوتاهی در آن کار مهارت پیدا کنند.
پس از تعیین الگو و تشویق کودکان به کارهای خوب و پس از آموزش آنها برای قبول مسئولیت ها یک مرحله دیگر نیز باقی می ماند. حتی کودکانی که مایل به قبول مسئولیت هستند در صورتی به این کار ادامه می دهند که والدین خود را در رفتار و گفتار ثابت ببینند.
وظایف آنها را هر روز باید یادآوری کنید و همیشه آنها را به خاطر کارهای خوبی که انجام می دهند تشویق نمایید.
در تربیت و پرورش فرزندان نقش والدین مثل مربی یک تیم ورزشی و یک رام کننده است. آنچه در نتیجه این کوشش به دست می آورید فرزندانی منظم و مسئولیت پذیر است که زحمت آنها به مراتب کمتر از زحمت بچه های نامنظم و غیر مسئول می باشد.
بهترین پاداش این کودکان آموختن مهمترین درس زندگی و راز موفقیت یعنی همکاری و قبول مسئولیت است. این شیوه پرورشی پیوند محکمی بین فرزندان برقرار می کند  و آنها را در این موضوع هم عقیده می سازد که برای جلب رضایت والدین خود باید کوشش کنند.

منبع : کتاب فرزند دوم پیامدها و راه حل ها