وابستگی کودک به مادر یکی از معظلاتی است که عموماً مادران با آن آشنا هستند. وابستگی کودک تا قبل از دوسالگی کودک امری طبیعی است و جای نگرانی ندارد اما از این زمان به بعد یک نوع اختلال روان شناختی محسوب می شود طبیعی نیست. بهتر است بگوییم ریشه وابستگی کودک دلبستگی هدایت نشده او به مادر است، البته دلبستگی یک فرایند مثبت است زیرا کودک می خواهد با اطرافیان ارتباط عاطفی داشته باشد که این رابطه حس امنیت را به او بدهد که اگر این حس امنیت به او القا نشود در بزرگسالی نیز دچار مشکلات متعددی می گردد. مطابق آمار دو نیم درصد از مشکلات شخصیتی به وابستگی افراد در کودکی مرتبط می باشد. بنابراین مراقب میزان محبت کردن به کودکان خود باشید. اما اگر می خواهید بدانید که میزان وابستگی کودک شما افراطی است یا خیر؟ به واکنش او بعد از دیدار دوباره اش هنگامی که مدتی او را نمی بینید توجه کنید. اگر بعد از دیدار مجدد با پشت سر گذاشتن زمان دلتنگی و یا بالعکس تعامل خوبی با شما برقرار کرد وابستگی در مسیر صحیحی هدایت شده است. اما کودکانی که وابستگی بیش ازحد به مادر و یا اطرافیان خود دارند بهتر است توسط درمانگر که از طریق درمان پرسشگرایانه پی به شخصیت فرد می برد مراجعه نمایند تا او از طریق جلب اعتماد از دست رفته کودک به شیوه ای تخصصی کودک را درمان کند. کودکان وابسته بدلیل جلب حمایت دیگرانخیلی راحت تسلیم اوامر و خواسته های دیگران می شوند از این رو درمانگر پس از جلب اعتماد کودک با ارائه راهکارهایی در رابطه با آموزش گفتن کلمه "نه" در مقابل خواسته های نامعقول دیگران و چشاندن طعم لذت حس استقلال به اوکمک شایانی در کم کردن وابستگی می کند. زیرا اگر وابستگی کودکان زیاد شود آن ها به تنهایی حتی قادر به انجام فعالیت و گرفتن تصمیمات مهم زندگی خود نیستند و همیشه بدلیل اثبات محبت خود به دیگران برای دوست داشته شدن دچار نوعی اضطراب و افسردگی می شوند که در این مرحله راه درمانی جز مصرف داروهای ضد افسرگی و استرس باقی نمی ماند. در نتیجه توصیه ما به شما والدین مهربان این است که در راستای تربیت صحیح فرزندان خود از افراط محبت به آن ها خودداری نموده و در کنار ابراز علاقه به کودکان خود به ایجاد حس استقلال طلبی به اندازه درک آن ها از این موضوع در سنین مختلف بپردازید تا از بروز اختلالات وابستگی جلوگیری نمایید.
